Tanrı'nın Elleri - Cem Adrian

Rüzgar eserken yapraklar dökülür
O berrak yüzünden bir damla süzülür
Bu ayrilik, bu ayrilik kalbindeki en büyük yaradir artik

Ve günes batarken, çocuklar uyurken
Bas uçumda bekleyen yorgun bir melektir
Ve her gece sabret diye
Saçlarimda dolasan tanrinin elleridir

Ne büyük ne derin ne siyah ne keskin
Ayrilik gibi o kirilgan gözlerin
Unutma, unutma dikecek yirtilan geceyi sabaha

Ne büyük ne beyaz ne essiz ne duru
Hep sarilip sariyor üsüyen ruhumu
Birakma, birakma elimi düserim karanliga

Bir melek isliyor ismini ince bir dantel gibi kalbime
Hissediyorum kaderimin üstünde gezinen yumusak uçlu parmaklarini
Küçük bir kum parçasi karisiyor denize uzakta bir yerde
Ve gözyaslarin degiyor avuçlarima
Aglama.